સતત ચાલી રહ્યા છે શ્ર્વાસ ને ધબકાર મારામાં,
કરે છે કોણ આ આઠે પ્રહર સંચાર મારામાં ?
હવે સંસારમાંથી કાંઈ મેળવવું નથી મારે,
હવે શોધી રહ્યો છું હું બધોયે સાર મારામાં.
બિચારા મારા પડછાયા ય મારી બહાર ભટકે છે,
નહીં મળતો હશે એને કોઈ આધાર મારામાં.
ભીતર ખખડ્યા કરીને રાતભર ઊંઘવા નથી દેતા,
ભર્યા છે કેટલાંયે સ્વપ્નના ભંગાર મારામાં.
અરીસામાં નીરખવાની મને ફુરસત હજી ક્યાં છે ?
કરું છું હું હજી તો ખુદ મને સાકાર મારામાં.
મગર અફસોસ-મારી જેમ સૌના હાથ ખાલી છે,
વસેલા છે નહીં તો સેંકડો દાતાર મારામાં.
કદાચ એથી જ મારામાંથી હું નીકળી નથી શકતો,
બિડાયેલાં હશે કંઈ કેટલાંયે દ્વાર મારામાં.
ભલા આ સૂર્યકિરણોને હજી એની ખબર ક્યાં છે ?
દિવસ ઊગતાં સમાઈ જાય છે અંધાર મારામાં.
હું ડૂબી જઈશ તો પહોંચાડશે એ લાશને કાંઠે,
રહેલો છે કોઈ એવો ય તારણહાર મારામાં.
હું ડૂબી જઈશ તો પહોંચાડશે એ લાશને કાંઠે,
રહેલો છે કોઇ એવોય તારણ હાર મારામાં
હ્રદય લઇને ફરું છું તો પછી ઘરની જરૂરત શી ?
કરી લઉં છું મને મળનારનો સત્કાર મારામાં.
મને લાગે છે મારામાં જ ખોવાઇ ગયાં છે એ,
ઊઠે છે એમ એના નામનો પોકાર મારમાં.
તમે મલ્કયા હતા જો કે ફક્ત એક ફૂલના જેવું,
મગર ખીલી ગયો છે આખો એક ગુલઝાર મારામાં.
બીજાને શું મને ખુદને ય હુ ચાહી નથી શકતો,
ફક્ત તારે જ માટે છે બધોયે પ્યાર મારામાં.
છુ હું તો આઇના જેવો, અપેક્ષા કંઇ મને કેવી ?
કરી લો આપ પોતે આપના દીદાર મારામાં.
એ એક જ હોત તો એનો મને કંઇ ભાર ન લાગત,
રહેલા છે મગર બેફામ તો બેચાર મારામાં.
- બરકત વિરાણી ‘બેફામ’
No comments:
Post a Comment